Wikileaks: belangrijke informatie met een nare bijsmaak

Sinds kort zet ik ’s ochtends pas koffie nadat ik de krant heb geopend. Wikileaks maakt het leven een beetje spannender. Het geeft flavour, aan de normaal gesproken wat saaie en voorspelbare internationale politiek. Daarnaast opent het een schat aan informatie over de internationale politiek, die normaal gesproken voor ons gesloten zou blijven.

Dit neemt niet weg dat Wikileaks, zoals de meeste dingen waarvan men (te) hoge verwachtingen heeft, ook teleurstelt. Nu al. Dit komt vooral door de combinatie van sensatiedrang met een hoger moreel gelijk. Het laatste roept de organisatie over zichzelf af, bijvoorbeeld door de vraag ‘Waarom is Wikileaks zo belangrijk?’ als volgt te beantwoorden:

“Publishing improves transparency, and this transparency creates a better society for all people. Better scrutiny leads to reduced corruption and stronger democracies in all society's institutions, including government, corporations and other organisations. A healthy, vibrant and inquisitive journalistic media plays a vital role in achieving these goals.”[1]

Let wel: ik ben het hier niet mee oneens. Mijn probleem is dat dit bij Wikileaks vooral loze woorden lijken. Hoe Amerikaanse diplomaten over ‘wereldleiders’ denken en spreken, was amusant. Het valt echter niet te verkopen dat het publiceren van deze informatie bijdraagt aan ‘minder corruptie en sterkere democratieën. Hetzelfde geldt voor de belangrijke zeekabel in Katwijk.[2] Zorgt dit voor ‘een betere samenleving voor alle mensen’?

Ook de opmerking van Julius Assange, dat Obama zou moeten aftreden als zou blijken dat hij op de hoogte was van de spionage bij de VN,[3] schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Niet omdat ik per se vind dat hij ongelijk heeft – dit is naar mijn mening een ingewikkelde discussie, waar ik niet zomaar in een bijzin over kan oordelen – maar omdat zijn oordeel te snel en te makkelijk is.

In de internationale arena gelden andere maatstaven dan in de VS. Zou Obama volgens de eigen regels spelen, dan maakt hem dat misschien wel de morele winnaar. Leuk, maar voor de morele winst krijg men geen punten in de grotemensenwereld.

De enige manier om de ernst van deze feiten te duiden, is door ze af te wegen tegen de Chinese en Russische handelswijzen in de internationale politiek. Van die landen heeft Wikileaks helaas geen duizenden interne memo’s. (En de documenten die er zijn, denk Google en China,[4] voorspellen weinig positiefs).

Ik heb mijn oordeel over Wikileaks nog (steeds) niet gevormd, maar sensatiedrang en moreel gelijk vormen een onsmakelijke combinatie. Dit is jammer, want het leidt de discussie af van publicaties die wel een groot maatschappelijk belang hebben.

Over het laatste morgen meer!

---

[1] http://www.wikileaks.ch/about.html

[2] http://www.eenvandaag.nl/binnenland/36817/zeekabel_katwijk_van_groot_belang_voor_vs

[3] http://www.abc.net.au/news/stories/2010/12/06/3085602.htm

[4] http://www.trouw.nl/nieuws/media-technologie/article3325519.ece/WikiLeaks__China_saboteerde_Google.html

Een middagje lobbyen voor Dutch Artworks

Ik loop het zaaltje van Nieuwspoort binnen. Er staan een stuk op vijftien mensen. Op de statafels liggen kopieën van het persbericht en folders van Dutch Artworks. Ik pak een kop thee, ga aan één van de tafel staan en bekijk het persbericht en de folder. Ondertussen komt een man zich aan mij voorstellen. Hij draagt een pak met een polo onder een dunne trui in plaats van een overhemd en lijkt me een jaar of zestig. Hij stelt zich voor als Jan Steinhauser, fiscus van het bestuur van Dutch Artworks.

Ik heb begrepen dat het doel van Dutch Artworks (DAW) het promoten van hedendaagse Nederlandse kunst in het buitenland is, en vraag Steinhauser of dit klopt. Volgens de fiscus klopt het ongeveer, maar hij zou liever een andere bewoording kiezen: “Het doel van Dutch Artworks, is om werk van hedendaagse Nederlandse kunstenaars in de permanente collecties te krijgen van toonaangevende buitenlandse musea.” Inmiddels zijn er met steun van DAW al 23 werken geplaatst, onder andere in de Tate Modern.

Steinhauser loopt weer weg en één van de lobbyisten van Meines en Partners komt naast me staan. “Die vrouw daar is Marlene Dumas, de belangrijkste Nederlandse kunstenaar van dit moment.” Ik heb nog nooit van haar gehoord, en antwoordt: “Familie van?” Hij kijkt vragend en ik leg uit. De lobbyist lacht beleefd.

“Wat maakt nou dat zij de belangrijkste is?”  Besluit ik te vragen.  “Ze is in ieder geval de duurste” zegt hij. Nu heeft hij mijn interesse. “Waar moet ik aan denken?” “Drie miljoen euro,” antwoordt hij, en hij draait zich om en loopt naar de andere gasten, mij verbijsterd achterlatend. Vorig jaar hing er een Renoir op de Tefaf @ €3 miljoen en als ik mocht kiezen zou ik het wel weten. Maar goed, wat weet ik nou van moderne kunst? De meest recente kunstenaar die ik kan waarderen is Salvador Dali, en die is inmiddels al zeker twintig jaar dood.

Ik lees in de folder dat wanneer DAW wordt benaderd door een buitenlandse museum om een schilderij te kopen, zij het museum een bijdrage van ongeveer tien procent van de acquisitiekosten vragen. Ik begrijp het niet helemaal, moet het museum dan en het schilderij kopen en nog tien procent extra afdragen aan DAW? Gelukkig komt precies op dat moment de voorzitter van het bestuur, Willem Wiarda, kennis maken.

Wiarda lijkt me rond de zestig, en zijn pak (donkerbruin corduroy) dateert uit de vorige eeuw. Neemt niet weg dat hij dankzij een vrij nieuw gestreept roze overhemd, rode das en pochet een zekere allure uitstraalt. Mede dankzij zijn diepe stem doet hij mij denken aan Michael Gambon, de Britse acteur die Dumbledore speelt in Harry Potter. Wiarda legt het uit.

Het museum dat een werk wil kopen betaalt slechts tien procent van de kosten. De artiest of galerij betaalt zelf vijftien procent en DAW de rest, op voorwaarde dat het schilderij in de permanente collectie komt te hangen. Dit heeft als voordeel dat de rest van het werk van de artiest in prijs verdubbelt, en dat de hedendaagse Nederlandse kunst in zijn geheel in een hoger aanzien komt te staan. Zo wordt ook de markt voor de minder bekende kunstenaars vergroot.

Ik snap het, maar waar is de politiek dan voor nodig? U raadt het al: geld. DAW leefde tot nu toe op een tijdelijke gift van een loterij, maar dat geld begint op te raken. Er is ook gezocht naar private sponsors, maar door de crisis zijn die er gewoon te weinig. Dus moet de politiek helpen.

Boris van der Ham (D66) heeft vorig jaar een (aangenomen) motie ingediend om DAW te steunen. Maandag gaat hij proberen deze motie ook in financiële steun te vertalen, maar of het lukt is de vraag. Van der Ham geeft aan dat DAW vooral de woordvoerders van de coalitie nodig zal hebben. Deze blinken vandaag echter vooral uit door afwezigheid.

Ik luister mee met de ambtenaren of DAW steun vanuit de ministeries kan verwachten, maar zowel BuZa als OCW lijkt hier weinig voor te voelen. Het kost geld en beide willen liever dat dit uit een potje van de ander komt. Dus ze wachten liever af. De man van BuZa denkt wel mee hoe BuZa met ‘zachte’ steun kan helpen. Bijvoorbeeld door de curatoren van belangrijke musea op ambassades uit te nodigen en daar in contact te brengen met Nederlandse kunstenaars.

Ik kan het enthousiasme van de heren van DAW wel waarderen en gun het ze van harte dat Van der Ham maandag zal slagen. Steinhauser toont in ieder geval de juiste attitude: “Ach”, zegt hij tegen zijn collega Wiarda, “ook als het ons nu niet lukt, komt het in de toekomst zeker goed. Het blijft een fantastisch plan, en fantastische plannen gaan niet zomaar verloren.”

Nieuw doel voor WK geld: train onze nieuwe held!

Dus daar ging Ruud Gulliet, vol goede moed,

Met een plan, door de KNVB uitgebroed.

Niemand dacht dat hij het WK echt binnen zou halen,

Maar niet proberen, is bij voorbaat falen.

Dat Johan Derksen hem dagelijks afkraakte,

En het ‘HollandBelgium bid’ belachelijk maakte,

Ruud Gullit interesseerde het eigenlijk niets,

Hij zou doorgaan, op zijn fiets.

Over corruptie en Blatter van onze kant geen woord,

Dan zou er natuurlijk nooit worden gescoord.

Kijk maar naar die domme Britten,

Die onthullingen zijn ze niet in de koude kleren gaan zitten.

Nee, wij pakten het slimmer aan.

Voor de Fifa op elke snelweg een eigen baan.

En geen belasting voor een ieder die zich via minder dan vijf personen,

Aan Sepp Blatter verbonden kon tonen.

Volledig duurzaam zou ons WK worden,

Met in alle talen fietsborden.

Wij hadden er ook wel minimaal €150 miljoen voor over,

Al leek dit ten opzichte van de anderen op voorhand al wat pover.

Want het was natuurlijk een publiek geheim:

Bij de Fifa heb je niets aan geslijm.

Roebels, dollars, Euro’s, is het enige dat telt.

Wie biedt Blatter het meeste geld?

Wat ook helpt is niet teveel democratie,

Dat zorgt enkel voor frustratie.

Al die vervelende volksvertegenwoordigers en media,

Daar heb je alleen maar last van als voetbalmaffia Fifa.

Desalniettemin, als het Ruud gelukt was hadden we drie weken feest,

Wij waren dan gastheer van de wereld geweest.

Alas, Rusland en Qatar wonnen deze ronde,

En als voetballiefhebber vind ik dat toch wel zonde.

Nu moeten wij ons maar bezinnen,

Op hoe wij die toernooien gaan winnen.

Ik stel voor die €150 miljoen te investeren in jongens met talent,

Want van onze teams in Rusland en Qatar, vormen zij het fundament!

Elias geïnspireerd door Joris Luyendijk en NRC Next

Gisteren stelde Ton Elias (VVD) in NRC Handelsblad niet alleen de vraag waarom het relevant was voor RTL om te publiceren dat hij dertig jaar geleden een keer was gearresteerd, omdat hij met een biertje teveel op achter het stuur zat – te lang geleden en pas relevant als de VVD een minimumstraf in wil voeren voor rijden onder invloed –  hij viel ook de media in het algemeen aan.

“Er is aantoonbaar minder feitelijke politieke verslaggeving dan tien, vijftien jaar geleden. Journalisten letten steeds minder op de inhoud, en bekommeren zich steeds meer om het wedstrijdelement … onder journalisten geldt de ongeschreven regel dat je elkaar niet via de kolommen gaat zitten corrigeren.”

Ik ben te jong om te oordelen over kranten van meer dan tien jaar geleden, maar in dit soort discussies loopt men snel het risico het verleden te romantiseren. Was de berichtgeving in De Telegraaf, NRC Handelsblad en Trouw toen niet respectievelijk conservatief, liberaal en christelijk gekleurd?

Elias heeft wel gelijk dat journalisten zich meer om het wedstrijdelement bekommeren dan om de inhoud. Maar ja, de media moeten ook overleven en kiezen nou eenmaal onderwerpen die goed verkopen. Integratie en veiligheid zijn spannender dan onderwijs en klimaat, (tenzij het klimaatpanel fouten maakt natuurlijk) en de vraag wie de macht krijgt is weer spannender dan integratie en veiligheid.  

Ook het laatste punt van Elias lijkt te kloppen. Ik weet niet of het een ongeschreven regel is, maar ik heb het journaal of het NRC Handelsblad bijvoorbeeld nog nooit zien openen met ‘Volkskrant kiest PvdA spin over bijstand’ of ‘Telegraaf neemt plannen kabinet kritiekloos over.’

Elias lijkt geïnspireerd door de discussie die Joris Luyendijk en NRC Next startten, over de wereld achter de politiek, maar richt zijn pijlen op de media in plaats van de lobbyisten. Niet volledig onterecht, want de media zijn zelf inderdaad ook spelers in het publieke debat. De kans dat Elias daadwerkelijk iets bereikt lijkt klein. Maar als zijn doel is om bijvoorbeeld krantenlezers meer te laten nadenken over ‘waarom’ hun krant een bepaald perspectief kiest, en hun krant meer vragen te stellen over de inhoud en feiten, is het een nobel streven.

Voelt u zich een Groene Democraat?

“Ons plan voor een nieuw kiesstelsel, ons plan voor vernieuwing en verjonging, voor doorbreking van het oude vastgeroeste partijpatroon. Ik moet proberen het goed te vertellen.

Hans van Mierlo, founding father van D66, 1967

Een fusie tussen D66 en GroenLinks ? Groene Democraten? Lastige, emotionele discussie. Als lid van D66 ook een beetje eng. (Waarschijnlijk voor GL leden en kiezers ook). Gelet op de mogelijke gevolgen is één ding in ieder geval zeker: dit is het moment om de discussie te voeren.

Mocht het gebeuren, dan zal een deel van D66 weglopen naar de VVD, en een deel van GroenLinks naar de SP en de PvdA. Ook zullen er mensen zijn die gewoon uit teleurstelling dat ‘hun partij’ niet meer bestaat zich (tijdelijk) zullen afkeren van de politiek.

Aan de andere kant leverden strategische stemmers de PvdA de laatste verkiezingen twaalf zetels op volgens Maurice de Hond. Als er hiervan acht van D66 en GL kwamen, en u bedenkt dat D66 wegens dezelfde reden ook nog wat zetels aan de VVD kwijtraakte, zullen de Groene Democraten er zeker op vooruit gaan wat betreft potentiële invloed.

De timing is perfect. De partijen zijn niet alleen qua zetels, maar ook qua ledenaantallen (ongeveer 22.000 D66 vs. 25.000 GL) bijna even groot. De leiders liggen relatief goed bij elkaars achterban. Als ze de strategische stemmers volgende keer binnen kunnen houden en de mensen die afhaken terug kunnen winnen, hebben ze in potentie zo dertig zetels.

Er zijn partijen die menen dat de enige voorwaarde om Kamerlid te worden een werkend rechterarmgewricht is, maar om voor de kwaliteit van de Kamer waren een paar extra D66’ers geen overbodige luxe geweest. Denk bijvoorbeeld aan Marty Smits, partner bij Boston Consulting Group; Jan Paternotte, beste raadslid van Nederland; Maas Goote, minstens zo’n goeroe op het gebied van klimaat als Diederik Samson, (maar dan zonder de dogma’s) en Christa Meindersma, één van de weinige politici die serieus verstand had van Afghanistan.

Om die dertig zetels te bereiken is het zo belangrijk dat we die discussie nu voeren. Niets helpt beter om mensen achter één vlag te verenigen, dan een gezamenlijke vijand. Krediet dat verloren gaat bij een fusie, kan de komende jaren prima worden teruggewonnen. Wie in het stemhokje vooral denkt aan onderwerpen als onderwijs, woningmarkt, arbeidsmarkt, duurzaamheid, ontwikkelingshulp  en cultuur, zal zeker beter uit zijn met de Groene Democraten, dan met D66 en GroenLinks in huidige vorm.

Het belangrijkste verschil is dat D66 zich als middenpartij presenteert, terwijl GroenLinks zich trots is om ‘Links’ te zijn. Dit neemt niet weg dat de verschillen in standpunten vooral voor de fijnproevers zijn.

Ik had er bijvoorbeeld weinig moeite mee gehad  als de WW en de hypotheekrenteaftrek hervormd zouden worden volgens de plannen van GroenLinks. Aan de andere kant gaan mijn nekharen recht overeind staan bij de gedachte aan gemeentelijke energiebedrijven en een toptaks van zestig procent.

Ik ben het wel eens  met het principe dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Er is echter een grens tot waar wij solidariteit van anderen mogen eisen, en voor mij ligt die op de helft van het inkomen. Maar dit is wel waar de discussie uiteindelijk over zal moeten gaan. Principes en uitgangspunten.

D66 legt meer nadruk op solide overheidsfinanciën, terwijl GroenLinks meer nadruk legt op solidariteit. Bij D66 heeft het liberale gedachtegoed de overhand, GroenLinks gelooft bij veel onderwerpen nog in maakbaarheid. GroenLinks kiest voor quota voor vrouwen om vrouwen naar de top te helpen, D66 voor gelijke kansen en ‘natuurlijke evolutie’.

D66 baseert haar standpunten op vijf richtingwijzers:

1.       Vertrouw op de eigen kracht van mensen.

2.       Denk en handel internationaal.

3.       Beloon prestatie en deel de welvaart.

4.       Streef naar een duurzame en harmonieuze samenleving.

5.       Koester de grondrechten en gedeelde waarden.

Op de website van GroenLinks zijn uitgangspunten niet gemakkelijk te vinden (mij in ieder geval niet gelukt). Bladerend door het partijprogramma, lijkt het erop dat de partij gewoon ‘pragmatisch’ kijkt naar wat ze vindt dat er moet gebeuren om ons land beter te maken. Voor D66’ers van de oude generatie moet dit ergens aan doen denken. Ook een idee als het ‘Bruto Nationaal Geluk’ is bekend. Jan Terlouw[1] schreef in 1982 al dat het eigenlijk raar is dat wij welvaart alleen maar meten met behulp van ons BBP.

Dit alles neemt niet weg dat de toon van GroenLinks mij niet bevalt en dat ik Tofik Dibi mij nou niet zo snel zie vertegenwoordigen. Dat ik bang ben om een gedeelte van het gedachtegoed van Hans van Mierlo te verliezen en daarmee een stuk van onze identiteit en geschiedenis. (Geheimpje: ook progressieven zijn soms conservatief.)

Van Mierlo wilde zelf begin jaren zeventig met de PvdA spreken over een fusie. D66 werd niet opgericht om er voor altijd te zijn. Ooit wilden wij het politieke stelsel veranderen om ons daarna op te heffen. Het vastgeroeste partijpatroon doorbreken. Vooralsnog is dit niet gelukt, maar misschien moeten we zelf het goede voorbeeld geven.

D66 en GroenLinks zijn echte democratische partijen, dus de discussie kan niet in een achterkamertje gevoerd worden. Het moet in het openbaar. Online, in kranten en straks op de congressen. Daarom vraag ik u te reageren, en deze blog via Twitter, Facebook etc. verder te verspreiden. Alle argumenten zijn welkom, want dit artikel is enkel een voorzet voor de discussie.  Ik voel mij nog geen Groene Democraat, maar wat niet is kan komen. Ziet u zichzelf als Groene Democraat?

---

[1] Oud fractievoorzitter, minister en senator voor D66. (http://nl.wikipedia.org/wiki/Jan_Terlouw)

There better be some Harry Potter jokes

The US embassy cables give enough material to write about for weeks. The best thing is, they’ve only published 220 cables out of 251,287 so far. Any news? That depends. If you thought international politics was a game countries played by the rules, you’ll be shocked – the US is playing dirty. If you believe there’s an Arab conspiracy to ‘Islamize’ the world, you’ll be surprised – to put it mildly: Islamic countries do not have a particular liking for each other.

Now even if you did not think you that you lived in an ideal world, you might still be amazed. Basically, you have to be quite the cynic to have seen everything coming. Nevertheless, it’s not that unreasonable for the US to spy on the Secretary General of the UN, when you compare it to fabricating evidence to start a war. Nor that the Saudis wrote the lyrics for that John McCain song, ‘bomb Iran’ – Sunnis, Shiites; with that war in Iraq, al-Qaeda, Iran etc. one ought to have some insight in Middle Eastern relations by now.

What I personally find most amusing, are the comments about the ‘world leaders’. Some media find them offensive, but that depends just on how you look at them. They’re very close to the truth, or otherwise very close to our prejudices. All the same, let’s go over the most important ones and analyze them one by one.

At the end of 2008 someone remarked that Medvedev was “playing Robin to Putin’s Batman.” Say what you like, but that’s quite flattering. The first months of his presidency Medvedev was playing Peanut to Putin’s Jeff Dunham[1], so he’s moving up in the world quickly. Medvedev appears to be growing stronger the last years, so who knows: in two years Putin might playing B.A. Baracus next to Medvedev’s Hannibal.

An important advisor to the sultan of Oman said Muammar Gaddafi, the Libyan leader, is "just strange". I don’t know if anyone ever noticed, but we’re talking about a guy who takes a tent with him wherever he goes. Strange is an understatement.

The South African International Relations Minister branded Robert Mugabe “the crazy old man”. For someone who knows nothing about topography the “the” might be debatable (after all, there are many crazy old men in the world). However, Mugabe lives next door to the South Africans. This guy’s the boss of a country (Zimbabwe) that was once known as the granary of Africa. But, he threw out the farmers, gave their lands to people who knew nothing about farming, and was then surprised his people were starving. Not to mention that he’s literally done everything to remain in power, even though he’s well over eighty.

Apparently, Hamid Karzai, is "an extremely weak man who did not listen to facts but was instead easily swayed by anyone who came to report even the most bizarre stories or plots against him". Now we all knew Karzai was corrupt. We knew he does not have control over his country (and probably never will). Now we also know he would fit perfectly in a US Bible Belt town, where people believe Obama is (secretly) a Muslim, who wants to make America a socialist country and started Medicare to kill old people.

Now, Berlusconi is feckless, vain and parties too much. Anything new? Sarko’s style is authoritarian and thinned-skinned. Did you ever think differently? Ms. Merkel is ‘risk averse and rarely creative’. That’s not a crime: die Mannschaft won three World Championships that way.

It’s all not so bad. It’s worse not to be mentioned at all. Still, much is yet to come and that means fair chances for everyone. Now we’re going to see just how important our former Prime Minister, Mr. Balkenende of The Netherlands,[2] really was. After all we’ve done for the US and NATO, there better be some Harry Potter jokes as well.

[1]http://www.youtube.com/watch?v=FjNse8RDSxs&feature=related

[2] http://tiny.cc/904sz

---

Zeg maar dag tegen die Master

“In het hoger onderwijs moet elke student zijn of haar talenten kunnen ontdekken en ontwikkelen. Studenten moeten uitgedaagd worden om het beste uit zichzelf te halen.”[1]

Staatsecretaris Marja van Bijsterveldt, 13 april 2010

Ik wil u graag voorstellen aan Pieter. Pieter twijfelde vorig jaar of hij voor het bestuur van zijn vereniging zou solliciteren. Hij had twee jaar over zijn propedeuse gedaan, maar zijn tweede jaar wel in één keer gehaald. Het bestuur was fulltime en kostte hem dus nog een jaar. Echter, na het horen van de toespraak van de Staatssecretaris had hij bedacht dat dit een goede manier was om zijn talenten verder te ontwikkelen. Kon hij organiseren, of was hij meer geschikt al wetenschapper? Dit was zijn kans om dat te ontdekken!

We zijn een half een half jaar verder, Marja is inmiddels Minister van Onderwijs, en vandaag lekte uit dat het collegegeld voor ‘langstudeerders’[2] straks bijna verdrievoudigd wordt. Daarnaast krijgt ook de universiteit een ‘boete’ van €3.000 voor elk jaar dat een student langer over zijn opleiding doet dan dat ene jaar.[3]

Zou Marja Pieter straks een persoonlijk briefje sturen? “Beste Pieter. Als jij een Master gaat doen, wil je dan misschien even €3.000 extra aftikken? Met ‘talenten ontdekken en ontwikkelen’ bedoelde ik binnen je studie, gekkie! Dat geld hebben we nodig voor wegen. Ik begrijp dat jij je meer zorgen maakt over die baan na je studie, maar daar moet jij toch straks ook naar toe? En zeg nou zelf, wil je dan echt stilstaan? Liefs, Marja”  

Ik wil u ook graag kennis laten maken met Rutger. Rutger besteedde de eerste twee jaar van zijn studie Economie stoned op de bank. Hij voelde zich depressief, maar deed er niets mee. Toen besefte hij dat hij verkeerd bezig was. Hij ging American Studies studeren is nu bijzonder lekker bezig. In één jaar zijn propedeuse en de eerste tentamenperiode van dit semester ook zonder kleurscheuren doorgekomen. Nog iets meer dan anderhalf jaar en hij had gewoon zijn bachelor! Wie had dat twee jaar geleden nou gedacht?

Zou Marja Rutger straks een persoonlijk briefje sturen? “Beste Chris. Ik hoorde dat het goed met je ging, maar ik wil je aanraden alvast te gaan bezuinigen. Voor dat laatste jaar van je bachelor moet je namelijk €3.000 extra betalen. (Mocht je nog een Master willen doen, dan uiteraard nog €3.000.) Wij vinden het belangrijker om die villa van je vader te blijven subsidiëren, dan om jou een tweede kans te geven. Tja, had je die eerste twee jaar maar niet moeten verpesten. Liefs, Marja.”

Tot slot wil ik graag dat u Cynthia ontmoet. Cynthia is de dochter van Henk en Ingrid. Cynthia houdt van kinderen en van Frans. Zo’n prachtige taal! Ze heeft maar één droom: Lerares Frans worden op het VWO. (Veel enthousiastere kinderen dan op de HAVO.) Haar ouders waren een beetje sceptisch over die universiteit, maar dat is niet zo erg. Ondanks een zware bijbaan lukte om het eerste jaar meer dan de helft van haar punten te halen. Het zal haar dan misschien niet in vijf jaar lukken, maar ze gaat dat diploma zeker halen!

Zou Marja Cynthia een persoonlijk briefje sturen? “Beste Cynthia. We weten allebei dat die studie jou niet gaat lukken in vijf jaar. Ik weet dat je altijd hard gewerkt hebt, dus ik wil je nu alvast waarschuwen. Je gaat straks per jaar €3.000 extra betalen. Wij vinden bejaarden in verpleeghuizen nou eenmaal belangrijker dan jou toekomst. Oh, tegen de tijd dat jij zo oud bent is dit volledig onbetaalbaar. Maar weet je Cynthia, ik ben dan waarschijnlijk al in de hemel en het zal mij een zorg zijn wat er na mijn dood gebeurt. Liefs, Marja.”

“P.s. Studiefinanciering voor je Master krijg jij ook niet meer.”

[1] http://www.rijksoverheid.nl/documenten-en-publicaties/toespraken/2010/04/13/toespraak-staatssecretaris-van-bijsterveldt-advies-hoger-onderwijsstelse.html

[2] Studenten die meer dan een jaar te lang doen over hun studie.

[3] http://www.nu.nl/politiek/2387477/kabinet-wil-snel-bezuinigen-collegegeld.html

---

Ik, Geert.

Toch een opluchting. Hero houdt zijn mond. Niets over Van Bemmel. De redactie was te laks om op zoeken de kans dat een PVV Kamerlid verdacht is (geweest) van een misdrijf, inmiddels net zo groot is als die van een Marokkaanse jongere in Rotterdam. Hero was ook sterk tegenover die dirigent. Een compromis over de bezuiningen op kunst? Meer tijd voor de kunstsector? Ik maak die gasten liever kapot. Wie het volk heeft, heeft geen elite nodig. Nu nog een aflevering Crime Scene Investigation.

Zo zie je maar weer hoe gevaarlijk de wereld is. Die gast wordt gewoon vermoord in zijn bed, omdat die families een oude vete hebben! Het is toch raar. Waarom lukt het in series altijd om de misdadigers pakken, en lukt het ons zo slecht? Jammer dat Ter Horst er zo’n zootje van heeft gemaakt, dat we voor al dat geld geen extra agenten krijgen. Ik wist wel dat ze loog, toen ze zei dat er niet minder blauw op straat zou komen.

Zou ik erop aangesproken worden? Zouden mijn kiezers mij verantwoordelijk houden? Of maakt het niet uit? Kan ik die Opstelten niet aansprakelijk stellen? Ik geef toe, hij heeft wel een goed imago, maar uiteindelijk is hij verantwoordelijk. Ik zal dat duidelijk maken. Maar nu nog niet. Het kan nog wel een jaartje wachten. Misschien langer.

Ik hoop dat ik geluk heb. Dat het volk bij zijn oorspronkelijke reactie blijft, en dit over een paar maanden weer vergeten is. Gelukkig heeft het ook voordelen. Geen van die gasten zal ooit nog op eigen titel gekozen worden. Ze zijn volledig afhankelijk van mij. Ik bepaal wanneer die democratisering komt en als die komt, zal iedereen om mij heen volledig afhankelijk van mij zijn.

Alleen Van Bemmel. Kan ik hem nog wel vertrouwen? Wat een klootzak! Anders lieg je even tegen de man aan wie je alles te danken hebt. Wat denk hij wel. Kon ik hem er maar direct uitschoppen! Ik hoop maar dat hij me niet nog eens teleurstelt.

Het was wel een goede deal met Hero. Over een paar jaar krijgt hij zijn jongerenpartij – als hij braaf is. In ruil daarvoor leidt hij de media af en steunt hij mij onvoorwaardelijk. En als hij niet braaf is, schop ik hem er over drie jaar alsnog eruit. Ik vind dan vast wel een excuus, maar het zou wel jammer zijn. Toch weer iemand minder die iets kan.

Ach, nu is het geen tijd voor al te veel zorgen. Ik heb meer zetels dan het CDA. Ik heb de regering aan een touwtje. Ik ben goed bezig.

Het dubbele onbegrip over cultuur

Ik was afgelopen week bij een borrel, en op een gegeven moment belandde het gesprek op de dubbele bezuinigingen in de culturele sector. Dat er bezuinigd moest worden, kon iedereen zich begrijpen. Maar waarom zo disproportioneel? Waarom moet het een kruistocht zijn? Waarom al die boosheid?

Hans van Mierlo antwoordde ooit eens tijdens een interview op een vraag: “Weet u, ik moet u eerlijk bekennen dat ik daar nog nooit over nagedacht heb. Zou het niet mooi zijn als men soms gewoon een dag over een vraag kon nadenken?” [1]

Ook dit waren geen vragen die men één-twee-drie beantwoordt. Wij kwamen er dan ook niet uit. Is het omdat ‘het volk’[2] kunst enkel als elitair beschouwt? Te weinig directe ervaringen met kunst heeft? De economische waarde niet wil zien? Of Is het omdat de culturele te arrogant is geweest?

Al deze verklaringen zijn de afgelopen weken in verschillende media naar voren gekomen en allemaal gingen ze over tafel. An sich zijn ze geen van allen voldoende om de kruistocht te verklaren, maar ze vormen waarschijnlijk wel allemaal een onderdeel voor de verklaring. Na een dag over deze vragen na te denken, wil ik er nog wel een onderdeel – dat vast ook al naar voren zal zijn gekomen, maar waar ik eigenlijk nog weinig over gehoord heb – toevoegen: het dubbele onbegrip over cultuur.

Het onbegrip komt van twee kanten en het komt vooral doordat ‘het volk’ een andere definitie geeft aan het begrip cultuur dan ‘de linkse elite’. Voor ‘het volk’ gaat cultuur vooral over tradities en symbolen: bijvoorbeeld Sinterklaas, de koningin (momenteel misschien even iets minder populair, maar dat trekt wel weer bij) en de vlag. Voor de ‘linkse elite’ gaat cultuur vooral om kunst en kennis: bijvoorbeeld Rembrandt, het Residentieorkest en onze archieven.

Beide groepen ontlenen een gedeelte van hun identiteit aan hun idee van cultuur, maar beide groepen lijken het belang van de cultuur van de ander niet te willen begrijpen. Niet alleen dat, het lijkt zelfs of beide groepen hun eigen idee van cultuur zover mogelijk willen verheffen boven het idee van cultuur van de ander.

Terwijl Wilders het meeste stampei maakt over ‘linkse hobby’s’ als kunst, roept hij ook het hardst dat wij onze ‘joods-christelijke’ cultuur tegen indringers moeten beschermen. Aan de andere kant schreeuwt progressief Nederland om cultuur, maar toen het CDA voorstelde om twee coupletten van het volkslied op te nemen in de inburgeringcursus schamperde het “symboolpolitiek “ en de discussie over dubbele paspoorten kan een beetje intellectueel amper serieus nemen.

Nu er na ruim twintig jaar eindelijk een rechtse regering aan de macht is, gedoogd door de koning van de ‘kunsthaters’, is het tijd voor payback. Het volk lijkt te zeggen: “jullie vonden onze cultuur niet belangrijk en hebben je daar slechts schoorvoetend voor ingezet – als jullie je er al voor inzetten. Nu zullen we eens laten zien wat wij van jullie cultuur vinden!”

Het is te hopen dat deze regering niet zoveel kapot maakt dat het jaren kost om alles weer op te bouwen, maar wat er ook gebeurt: als de ‘linkse elite’ haar ogen en oren sluit voor de cultuur van ‘het volk’ zal ze haar eigen cultuur niet zomaar terugkrijgen.  Tradities zijn misschien niet belangrijk genoeg om te behouden, maar is het afwaarderen ervan belangrijk genoeg om ‘het volk’ te vervreemden?

---

[1] Dit citaat is niet letterlijk, maar ik ben zeker dat de betekenis hetzelfde is.

[2] Ik gebruik de term ‘linkse elite’ omdat dit de gangbare term in het debat is voor de groep die de kunst wil beschermen, en de term ‘volk’ omdat deze groep tegenover die elite staat.

De hypotheekrenteaftrek gijzelt de huizenmarkt

De huizenprijzen zijn opnieuw gedaald. Verkochte huizen waren in oktober gemiddeld 1.1 % goedkoper dan een jaar eerder.[1] Ook werden er opnieuw minder huizen verkocht. Is dit raar? Nee. Huizen in Nederland zijn duur, en de meeste huizenkopers willen graag een zo mooi mogelijk huis. Maar wie nu een zo mooi mogelijk huis koopt met hypotheekrenteaftrek, loopt een groot risico om financiële zelfmoord te plegen.

Premier Rutte zei, naar aanleiding van de motie die was aangenomen in de Senaat om de hypotheekrenteaftrek te hervormen: ''Over de hypotheekrenteaftrek zullen we duidelijk zijn. Het is juist in het belang van de huizenmarkt dat we daar niet aankomen.'' Door duidelijkheid te geven, probeert hij potentiële huizenkopers zekerheid te geven.

Wie de verkiezingsprogramma’s van de linkse partijen en D66 erop naslaat, beseft dat al deze partijen voor een hervorming van de hypotheekrenteaftrek zijn. Bestaande huizenbezitters worden  niet ontzien. Dus stel u koopt vandaag een huis en u maakt een gedegen financiële planning zodat u, zelfs als pensioen iets lager uitpakt dan u had gehoopt, nog steeds in uw huis kunt blijven wonen, dan kunt u na een wisseling van de wacht in de Trêveszaal zomaar eens bedrogen uitkomen.

Rutte kan enkel spreken voor de komende drieënhalf jaar en zelfs hier kan hij geen harde garanties over geven. Mochten we toch in een dubbeldip belanden – en gelet op wat er om ons heen gebeurt en de Nederlandse afhankelijkheid van dat buitenland is dat best mogelijk – dan zal de huidige regering  meer moeten bezuinigen. Er zijn dan ‘veranderde omstandigheden’ (dit heeft u vast eerder gehoord toen de PvdA, het CDA en de VVD opeens wel voor verhoging van de AOW leeftijd waren) en het lijkt naïef dat een kostenpost van meer dan €10 miljard gespaard zal blijven.

Dus wat moet het kabinet doen om de huizenmarkt weer op gang te krijgen? Echte zekerheid geven! Zoals Bismarck de sociale zekerheid in Duitsland invoerde om de socialisten de wind uit de zeilen te nemen, moet Rutte de huizenmarkt hervormen om te rigoureuze hervormingen van de oppositie te voorkomen. De oppositie maakt immers een goede kans om de volgende regering te vormen.

Het mooiste voor de regering: ze kunnen het precies zo doen als zelf willen. Als deze regering met een plan zou komen, is het de kans zeer klein dat er geen steun van de oppositie komt – wat dat plan ook is en hoelang het ook duurt. De regering moet alleen wel op tijd beginnen, zodat de volgende regering het niet opnieuw aan gaat passen, versnellen of de mensen die al een huis hebben toch nog in het nauw brengt.

Een veel gehoord argument om het niet te doen is dat de huizenmarkt in Zweden instortte, maar de Zweden deden het in twee stappen binnen een veel te korte tijd. (De huizenmarkt herstelde hier overigens ook weer in recordtempo.) In Engeland deed men er meer dan twintig jaar over, en hier was het effect op de huizenprijzen nihil.

Rutte mag er meer dan dertig jaar over doen. Hij kan huidige huizenbezitters beschermers. Hij kan direct een grote stap zetten door gelijktijdig ter compensatie de overdrachtsbelasting en het eigenwoningforfait af te schaffen. Er is slechts één ding dat hij niet moet doen: beloven dat er niets zal veranderen. Mensen die een huis kopen willen zekerheid en niet voor slechts drieënhalf jaar, maar voor de lange termijn. Zolang de hypotheekrenteaftrek in haar huidige vorm bestaat, kan niemand die zekerheid geven en zal de woningmarkt niet herstellen.

---

[1] http://www.nu.nl/economie/2384409/prijs-koopwoningen-weer-gedaald.html

De haat-liefdeverhouding van de SP met de banken (en andersom)

De SP en de bankwereld zijn geen vrienden. Kort door de bocht: Banken zijn ongeveer het symbool van het kapitalisme en het is een schande dat een dertigjarige bankier van achter zijn bureau jaarlijks miljoenen mee naar huis kan nemen, terwijl de schoonmaker met een slechte rug straks tot zijn 66^e zal moeten zwoegen voor een ‘hongerloon’.  Andersom is het verdienen van miljoenen een stuk minder leuk als je het merendeel direct mag inleveren en is een ‘bankenheffing’ voor de gemiddelde bankier minstens zo afschrikwekkend als zijn schoonmoeder.

Dit neemt echter niet weg dat beide groepen direct van elkaar profiteren. De SP is binnen de politiek de meest geloofwaardige strijder tegen exorbitante bonussen, en laten de grootste vijanden van het volk bij de laatste verkiezingen nou net de Islam en de bankiers zijn geweest. (Ik noem niet de regenten, want het afgeven op regenten is van alle tijden met als enige verschil de partij die er het meest mee geïdentificeerd wordt.) De SP mag dus wel een bosje bloemen naar Rijkman Groenink sturen als dank voor de zetels van Nine Kooiman, Farshad Bashir en Paulus Jansen.

Ondanks de goede bedoelingen van de socialisten, doen ze (onbewust?) meer voor de banken dan een liberale partij als D66. U kent vast wel eens het argument dat banken bij meer regulatie of hogere belastingen zullen vertrekken. Als landen dit nationaal doen, is dat waarschijnlijk waar. Zo spelen banken (en bedrijven) landen tegen elkaar uit, en wie profiteert hiervan? De bankiers.

Er wordt gewerkt aan een oplossing: door regulatie Europees te regelen kan er binnen de EU, de grootste markt ter wereld, geen oneerlijke concurrentie meer plaatsvinden. Dit schiet alleen niet echt op en het is de vraag hoeveel soevereiniteit de Europese landen willen opgeven. De onderhandelaars vertegenwoordigen immers landen en de landen hebben weer profijt van een goed vestigingsklimaat. Iedereen wil zijn nationale voordelen zoveel mogelijk behouden.

Hoewel er dus wel iets verandert, zal het niet veel zijn. Enkel als de macht komt te liggen bij een instantie die het Europese volk, in plaats van de landen vertegenwoordigt, zal er echt wat veranderen. Die instantie bestaat: het Europees Parlement. Hoewel bijvoorbeeld een Wim van de Camp naar Brussel ging om ‘de Nederlandse belangen te verdedigen’, verkoos zelfs hij bij het debat over de begroting Europees belang boven nationaal belang. Voordat wij echter op gebieden als regulatie vennootschapsbelasting al te veel soevereiniteit afstaan aan dit parlement, hebben wij nog een lange weg te gaan.

De SP is weliswaar voor bijvoorbeeld een minimumbelasting, maar wil tegelijkertijd dat nationale parlementen Brussel een ‘gele kaart’ kunnen geven en nationale veto’s zoveel mogelijk behouden blijven. In andere woorden: niet de mensen die het Europese volk vertegenwoordigen moeten het laatste woord krijgen in Brussel, maar de landen zelf. En de bankiers? Die blijven die landen rustig tegen elkaar uitspelen.

Rutte en de onmogelijke missie

De nieuwe regering is op zoek naar steun voor een nieuwe missie in Afghanistan.  Een missie met honderden militairen en vliegtuigen en onder vlag van de NAVO. De NAVO ‘schreeuwt’ zelfs om een nieuwe Nederlandse missie, zo meldt de Volkskrant. Maar helaas, Rutte kan niets bieden. En dat doet pijn.

Met het CDA, de Christen Unie en de SGP heeft hij 59 zetels. De positie van D66 is nog twijfelachtig, maar ook met de sociaalliberalen heeft het kabinet geen meerderheid. Van de overige partijen valt weinig te verwachten. De PvdA vindt dat we onze taak wel gedaan hebben; Wilders wil niet, want het volk wil niet; GroenLinks wil niets horen over die honderden militairen en die vliegtuigen en als het aan Harry van Bommel lag, stapte hij vandaag nog op het vliegtuig om ‘onze jongens’ persoonlijk terug te gaan halen.

Moet u dit jammer vinden? Daar kan ik niet over oordelen. Ik kan enkel het dilemma van de regering verduidelijken en aangeven waarom de regering Afghanistan zo belangrijk vindt. Ik zal volgende week de misvatting de wereld uit te helpen dat het nog gaat om Afghanistan, of om Afghanen. Voor het moment vraag ik u even dit van mij aan te nemen.

Het gaat om de vraag: moeten we ernaar streven om de kleinste van de grote te zijn, of zijn we liever de grootste van de kleintjes - in negatieve zin. Men kan veel over Balkenende zeggen, maar het valt moeilijk te ontkennen dat hij de VOC mentaliteit had. Hij zorgde ervoor dat de belangrijkste civiele functie van het machtigste bondgenootschap ter wereld in Nederlandse handen kwam;  hij loodste Nederland de G20 binnen op het moment dat duidelijk werd dat hier belangrijke beslissingen werden genomen en toen ‘het volk’ de vlag en het volkslied uit de Europese grondwet wilde, regelde hij dat.

Hoe deed hij dat? Bij Bush won de premier respect door hem vanuit een lastige politieke situatie toch te steunen in Irak en de rest van de NAVO overtuigde hij door een relatief grote bijdrage te leveren aan Afghanistan.  Balkenende was een trouwe bondgenoot en had er zelfs zijn kabinet voor over om dit te blijven. (Toegegeven, dankzij de PvdA was het niet zo’n groot offer als men normaal gesproken zou verwachten, maar toch.)

Hebben wij er iets aan om bij belangrijke internationale onderhandelingen aan tafel zitten? Is het handig om Nederlanders op prominente internationale posities te hebben zitten? Moeten we proberen onze positie in de Wereldbank, het IMF en Basel te behouden? Speelt status een rol in Brussel?

De regering beantwoordt deze vragen met ‘ja,’ evenals 44 procent van de VVD kiezers en 61 procent van de CDA kiezers. Dat de helft van de VVD kiezers tegen een nieuwe missie is, lijkt de VVD terecht niet te deren. Zij heeft nooit een geheim gemaakt van haar internationale ambities. (Ze mogen niet te veel geld kosten, maar als Washington belt dienen we er te staan.) Dit heeft de tegenstanders van de missie er niet van weerhouden om de VVD de grootste maken.

De regering heeft drie opties: zij kan besluiten troepen naar Afghanistan te sturen zonder meerderheid in de Kamer; zij kan een bijna geheel civiele naar Afghanistan sturen, of zij kan gaan onderhandelen met de oppositie. De eerste is ondemocratisch, de tweede onvoldoende en het is onwaarschijnlijk dat Wilders veel ruimte geeft voor de derde. Dus nu het dilemma: hoe komen we hier uit op een manier dat we onze positie behouden. Aangezien Wilders er plezier in schijnt te scheppen om ook een innigere samenwerking met Duitsland in de weg te staan, zie ik de uitweg niet zo snel. Respect als het Rutte lukt.

Tot maandag!

Aangenaam

Zo. De naam is verzonnen, het blog geopend en bij deze publiceer ik mijn eerste blog. Ik besef dat de kans klein is dat dit verhaal ooit gelezen wordt, en dat het waarschijnlijk nog tijden zal duren voordat er überhaupt een beetje lezers naar mijn blog komen, maar dat is relatief gezien vrij onbelangrijk.

Hoewel ik arrogant genoeg ben om  te menen dat ik iets kan toevoegen aan zwerm van opinies die momenteel via kranten, tv en het web de wereld worden ingezonden, is  dat eigenlijk niet waar het om gaat. Het gaat om het schrijven. Om de creatie.  Als er een reden is dat wij op Aarde zijn – met nadruk op als – dan is dat om te creëren. (Ik zal dit en meer uit dit blog in de toekomst toelichten, maar het doel van deze blog is enkel dat u met mij kunt kennismaken.)

Ik zou willen dat ik goed gitaar of piano kon spelen, dan kon ik artiest worden en musicals schrijven. Of dat ik kon tekenen of schilderen; ik zou stormen op zee schilderen en met houtskool etsen maken van lieve gezichtjes in de trein. Of dat ik goed had opgelet bij wiskunde en natuurkunde, dan kon ik nu misschien wel websites bouwen of economische modellen.

Alas, dit is allemaal niet het geval. Ik geen noten lezen,  kinderen van acht kunnen waarschijnlijk beter tekenen en ik bracht meer wiskundelessen in de kantine door dan in de klas. Dus mijn enige kans op creatie is via mijn pen.

Maar niet getreurd. Al mijn fouten in het verleden  (en dit zijn er veel) hebben mij de jongen gemaakt die ik vandaag ben. En die jongen gaat u vanaf vandaag lastig vallen met zijn mening. Waarover? Ik zal af en toe eens iets schrijven over voetbal, of over de media, maar het zal vooral gaan over politiek – dit blog heet niet voor niets Plein 2.[1]

Is er nog iets dat u over mij moet weten? Waarschijnlijk wel, maar laten we rustig beginnen. Ik zal door de weeks proberen dagelijks te publiceren. Mocht u de drang voelen om op één van mijn blogs te reageren, dat mag, maar ik kan niet beloven dat ik erop in zal gaan.

Tot morgen!

---

[1] Adres van de Tweede Kamer