Ik loop het zaaltje van Nieuwspoort binnen. Er staan een stuk op vijftien mensen. Op de statafels liggen kopieën van het persbericht en folders van Dutch Artworks. Ik pak een kop thee, ga aan één van de tafel staan en bekijk het persbericht en de folder. Ondertussen komt een man zich aan mij voorstellen. Hij draagt een pak met een polo onder een dunne trui in plaats van een overhemd en lijkt me een jaar of zestig. Hij stelt zich voor als Jan Steinhauser, fiscus van het bestuur van Dutch Artworks.
Ik heb begrepen dat het doel van Dutch Artworks (DAW) het promoten van hedendaagse Nederlandse kunst in het buitenland is, en vraag Steinhauser of dit klopt. Volgens de fiscus klopt het ongeveer, maar hij zou liever een andere bewoording kiezen: “Het doel van Dutch Artworks, is om werk van hedendaagse Nederlandse kunstenaars in de permanente collecties te krijgen van toonaangevende buitenlandse musea.” Inmiddels zijn er met steun van DAW al 23 werken geplaatst, onder andere in de Tate Modern.
Steinhauser loopt weer weg en één van de lobbyisten van Meines en Partners komt naast me staan. “Die vrouw daar is Marlene Dumas, de belangrijkste Nederlandse kunstenaar van dit moment.” Ik heb nog nooit van haar gehoord, en antwoordt: “Familie van?” Hij kijkt vragend en ik leg uit. De lobbyist lacht beleefd.
“Wat maakt nou dat zij de belangrijkste is?” Besluit ik te vragen. “Ze is in ieder geval de duurste” zegt hij. Nu heeft hij mijn interesse. “Waar moet ik aan denken?” “Drie miljoen euro,” antwoordt hij, en hij draait zich om en loopt naar de andere gasten, mij verbijsterd achterlatend. Vorig jaar hing er een Renoir op de Tefaf @ €3 miljoen en als ik mocht kiezen zou ik het wel weten. Maar goed, wat weet ik nou van moderne kunst? De meest recente kunstenaar die ik kan waarderen is Salvador Dali, en die is inmiddels al zeker twintig jaar dood.
Ik lees in de folder dat wanneer DAW wordt benaderd door een buitenlandse museum om een schilderij te kopen, zij het museum een bijdrage van ongeveer tien procent van de acquisitiekosten vragen. Ik begrijp het niet helemaal, moet het museum dan en het schilderij kopen en nog tien procent extra afdragen aan DAW? Gelukkig komt precies op dat moment de voorzitter van het bestuur, Willem Wiarda, kennis maken.
Wiarda lijkt me rond de zestig, en zijn pak (donkerbruin corduroy) dateert uit de vorige eeuw. Neemt niet weg dat hij dankzij een vrij nieuw gestreept roze overhemd, rode das en pochet een zekere allure uitstraalt. Mede dankzij zijn diepe stem doet hij mij denken aan Michael Gambon, de Britse acteur die Dumbledore speelt in Harry Potter. Wiarda legt het uit.
Het museum dat een werk wil kopen betaalt slechts tien procent van de kosten. De artiest of galerij betaalt zelf vijftien procent en DAW de rest, op voorwaarde dat het schilderij in de permanente collectie komt te hangen. Dit heeft als voordeel dat de rest van het werk van de artiest in prijs verdubbelt, en dat de hedendaagse Nederlandse kunst in zijn geheel in een hoger aanzien komt te staan. Zo wordt ook de markt voor de minder bekende kunstenaars vergroot.
Ik snap het, maar waar is de politiek dan voor nodig? U raadt het al: geld. DAW leefde tot nu toe op een tijdelijke gift van een loterij, maar dat geld begint op te raken. Er is ook gezocht naar private sponsors, maar door de crisis zijn die er gewoon te weinig. Dus moet de politiek helpen.
Boris van der Ham (D66) heeft vorig jaar een (aangenomen) motie ingediend om DAW te steunen. Maandag gaat hij proberen deze motie ook in financiële steun te vertalen, maar of het lukt is de vraag. Van der Ham geeft aan dat DAW vooral de woordvoerders van de coalitie nodig zal hebben. Deze blinken vandaag echter vooral uit door afwezigheid.
Ik luister mee met de ambtenaren of DAW steun vanuit de ministeries kan verwachten, maar zowel BuZa als OCW lijkt hier weinig voor te voelen. Het kost geld en beide willen liever dat dit uit een potje van de ander komt. Dus ze wachten liever af. De man van BuZa denkt wel mee hoe BuZa met ‘zachte’ steun kan helpen. Bijvoorbeeld door de curatoren van belangrijke musea op ambassades uit te nodigen en daar in contact te brengen met Nederlandse kunstenaars.
Ik kan het enthousiasme van de heren van DAW wel waarderen en gun het ze van harte dat Van der Ham maandag zal slagen. Steinhauser toont in ieder geval de juiste attitude: “Ach”, zegt hij tegen zijn collega Wiarda, “ook als het ons nu niet lukt, komt het in de toekomst zeker goed. Het blijft een fantastisch plan, en fantastische plannen gaan niet zomaar verloren.”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten